Geplaatst door De Heilig Hartschool in Wijk aan Zee was een school zoals het hoorde. Een bakstenen gebouw tussen het kerkhof en het Hoge Duin. Er waren vier lokalen voor zes klassen. Juffrouw Hamersma deed 1 en 2. Zij leerde lezen met een doos met losse lettertjes. Meester Hartjes deed klas 3en 4. Hij kon een flesje schoolmelk naar binnen gieten zonder te slikken. Meester Fluitsma had klas 5 en Meester Heijnis was het hoofd van de school en had natuurlijk klas 6. Godsdienst kwam van de kapelaan en gymmen deden we in de toneelzaal van Café De Zon.
De kleuterschool zat in een ander gebouw en werd gerund door zusters Karmelietessen. Koude vrouwen met weinig begrip voor de kinderziel. Ze leken bang te zijn voor de kinderen en voor hun emoties. Alle kinderen hunkerden naar de overgang want juffrouw Hamersma was één grote moederschoot. Twee jaar lang was het ontdekken en ontwikkelen. Daarna in een rustige regelmaat langs alle meesters.
Met hun kalmerende aandacht en hun wijsheid waren het werkelijk meesters in hun vak. Ze wisten alles en konden je voor alles enthousiast maken. Er heerste een vanzelfsprekende orde in hun klassen en als je ze zag bij de kapper zei je ‘dag meester’ en de kapper liet ze vanzelfsprekend vóórgaan. Ik zat er 8 jaar. Van 1957 tot 1965.
In 1990 werd ik uitgenodigd voor een reünie van de zesde klas. Het was in Hotel De Wijde Blick wat het eigendom was van één van de toenmalige zesde klassers. Een kwart van de kinderen woonde nog in het dorp en Niek-Jan Vrijburg woonde zelfs nog in zijn geboortehuis. Het kostte me de grootste moeite om namen bij alle gezichten te bedenken en sommige zeiden me zelfs niets meer. Onafscheidelijke vrienden van toen waren anonieme personen geworden en levenslustig huppelende meisjes waren veranderd in zwaarmoedige vermoeide dames. Halverwege de avond kwam meester Fluitsma binnen met zijn vrouw, onze muziekjuf. Hij waren beide achterin de tachtig. Hij ging het café rond, gaf ons een hand en noemde ons allemaal zonder aarzelen bij onze naam.
Een jaar later ging ik op zoek naar een school voor mijn dochter Anouk die daarvoor de leeftijd had bereikt. Ik had me degelijk georíënteerd, om me heen gevraagd naar de ervaring bij ouders met schoolgaande kinderen en informatie avonden bezocht. De scholen hadden mij proberen te overtuigen dat hun school het beste was voor ons kind met indrukwekkende pedagogische statuten en vooruitstrevende leermethodes. Op sommige scholen wilde ik nog een kijkje nemen als ze aan het werk waren en zo kwam ik op een keer de Kardinaal Alfrinkschool binnen.
Het hoofd, Juffouw Angenieta, stond mij te woord en beantwoorde alle vragen die ik haar stelde. Toen ik klaar was met vragen stellen liep zij met me mee door de gang naar de deur. Aan twee zijden hingen, jassen sjaals en mutsen want het was een koud voorjaar. Halverwege de gang lag een rood petje en een gele sjaal op de grond. Onder het praten bukte zij zich, pakte het petje en de sjaal op, keek langs de jassen en deed een paar stappen terug. Toen hing zij het petje bij een blauwe en de sjaal bij een rode jas. Ze leek te weten bij welke jassen het petje en de sjaal hoorden. Zij wist daar vast ook nog de namen bij.
Alle vragen over methoden en toetsen leken me opeens nutteloos. Dit zei me genoeg. Anouk ging naar de Alfrink.