Nooit meer eten in De Bijenkorf

Mijn vrouw Wies gaat graag een dagje alleen winkelen in De Bijenkorf. Ze doet dat zo’n vier keer per jaar en doet het in haar eentje omdat winkelen zoals zij zegt geen sociaal gebeuren is maar een ultieme daad van eigenliefde en zelfkwelling tegelijkertijd. Het is zowel een verrukking als een beproeving. Ze doet geen moeite dat uit te leggen want voor wie winkelen iets is als een natuurlijk instinct begrijpt het meteen en wie dat instinct niet heeft zal het nooit begrijpen. En wanneer ‘ nature calls’  voor Wies dan is een dag Bijenkorf voldoende. Dat was inclusief lunch in het zelfbedieningsrestaurant van De Bijenkorf tot een jaar of acht geleden. Toen gebeurde er iets waardoor ze zich er niet meer toe kan brengen te eten bij De Bijenkorf en een café zoekt in de stad voor een tonijnsalade met brood of een bord pasta.

Het was een dinsdag in mei en het vakantiegeld was al op haar rekening gestort. Dinsdag is een redelijk rustige dag om te winkelen want dan werken de meeste parttimers. Ze begint gewoonlijk op de begane grond en werkt de verdiepingen systematisch af. Alle afdelingen krijgen een bezoek en ze kiest wat van haar gading is en schrijft dat op in haar notitieboekje maar kopen doet ze nog niets. Pas na drie uur  in de middag wordt er gekocht in de volgorde van verlangen tot het budget volledig is besteed. Om half een is het tijd voor de lunch in het restaurant op de eerste verdieping.  Zo ook op die dag in mei.

Ze betreedt het zelfbedieningsrestaurant en bestudeert het bord met het menu boven het buffet, maar eigenlijk weet ze het al. Ze bestelt een bord spaghetti bolognese en een glas rode wijn en wacht tot het is opgeschept. Parmezaanse kaas strooit ze er niet over want ze is allergisch voor kaas. Dan neemt ze het bord en het glas wijn op haar blad mee naar de kassa en rekent af. Ze laveert tussen de plantenbakken door die als scheidingswandjes zijn opgesteld en kiest een tafeltje bij de muur. Daar gaat ze onder het eten haar notities bestuderen en alvast wat prioriteiten stellen.

Als ze haar bord en glas heeft neergezet ziet ze dat ze haar bestek is vergeten en gaat terug naar het buffet om uit de bestekbak een lepel en een vork te pakken. Als ze terugkeert bij haar bord schrikt ze van wat ze daar aantreft. Aan de andere kant van het tafeltje zit een grote man die net een eerste hap neemt uit het bord met spaghetti. De man is diep zwart en heeft een kaal hoofd. Hij is sober maar niet armoedig gekleed en kijkt strak naar het bord met eten. Ze weet meteen vrijwel zeker dat de man geen Nederlands spreekt.

Wies is niet snel uit het veld geslagen maar moet nu toch even slikken. Dan besluit ze de situatie weer onder controle te krijgen en neemt plaats aan het tafeltje. De man kijkt op en even zien ze elkaar recht in de ogen. Dan neemt Wies het bord en trekt dat naar het midden van de tafel. Ze zet haar vork in de spaghetti, draait die rond en neemt een hap. Meteen daarna neemt ze een slok van de wijn. Op het gezicht van de man verschijnt een zweem van een glimlach maar daarna eten ze zwijgend samen het bord leeg. De wijn raakt de man niet meer aan. Het is een bizarre gebeurtenis maar beide eters hebben de situatie aanvaard en er ontstaat zelfs een soort ontspannen sfeer.

Als het bord en het glas leeg zijn steekt de man zijn vinger omhoog ten teken dat het samenzijn nog niet is afgelopen. Dan staat hij op en in een oogwenk is hij terug met twee cappuccino’s. Zwijgend drinken ze hun koffie en kijken elkaar aan zonder de behoefte intensiever te communiceren. Er is geen angst en er is geen opwinding. Er is een mysterieuze sfeer die zelfs iets prettigs heeft. Dan staat de man op, knikt met het hoofd en vertrekt.

Even mijmert Wies na over haar exotische ervaring maar dan schrikt zij op en denkt: mijn tas! Waar is mijn tas?  Snel draait zij zich om en ziet de zwarte man tussen de plantenbakken door het restaurant verlaten. Ze staat op en staart naar de uitgang. Twee tafels verder ziet ze haar tas staan, midden op tafel, naast een bord met spaghetti en een glas rode wijn.